Witam w Raju~

Patrzył przez chwilę na niego pustym wzrokiem, jakby usilnie próbował jego myśli. Wiedział, że to jest nierealne, ale jednak... Warto było spróbować? Bo cuda się przecież zdarzają. Ale to i tak na nic, przecież nie będzie starał się dociec o co chodzi kuzynowi, jeśli on sam mu tego nie powie. Co więcej smutny nastrój krewniaka jego samego wpędził w dość dziwny stan. Automatycznie zaczął rozmyślać o tym co działo się od momentu, gdy pojawił się w tym domu. Pomińmy w ogóle fakt, że nie miał bladego pojęcia jak się tutaj znalazł. To miejsce miało jakąś złą aurę... Od samego początku przytrafiały mu się tutaj same nieprzyjemności. Nie widział dlaczego. Chyba jedynym jako takim plusem było nawiązanie nowej znajomości. Chociaż nie, wróć. Ta rzecz byłaby dobra, gdyby osobą z którą nawet dobrze mu się rozmawiało nie było... dziecko. Tak, dziecko. Leo może i jest z deka nieobliczalny, ale jak przyjdzie co do czego to potrafi zachowywać się znacznie lepiej niż niejeden dorosły i stanowi wtedy całkiem dobrego kompana do rozmowy. Może i ma swego rodzaju odchyły, których nie można uznać za do końca normalne, ale pomijając to jest całkiem znośny. Co więcej Francuz zauważył, że pod wpływem jego próśb... Albo krzyku, zależnie od sytuacji, dzieciak się w miarę ustatkowuje. Co raczej jest dziwne, gdyż nikogo innego nie słucha. Ale jeśli popatrzeć by na początki pobytu w tym domu to chyba właśnie Francja najwięcej się z Leo bawił i próbował rozmawiać. Może powierzchownie zimne i chcące zamordować wszystkich przebywających w tym domu dziecko ma jednak jakieś ludzkie uczucia? Chociaż jeśli komuś by tak powiedział, ten najpewniej uznałby go za wariata i kazał zamknąć w pierwszym lepszym zakładzie psychiatrycznym. Którego w okolicy i tak nie było, ale to szczegół.
Po prostu liczył na to, że Paryż będzie osobą, z którą będzie się mógł podzielić takimi odczuciami. Ale widząc to, że Julien jest wyraźnie nie w sosie, postanowił go nie męczyć. Po co biedaka jeszcze dołować? Na dodatek kuzyn w ogóle nie sprawiał wrażenia, że che porozmawiać o problemie, więc Francuz zaniechał pytań w stylu "Co się stało?" lub "Wszystko dobrze?", które teraz chyba jedynie zdołowałyby jego krewnego. A na dokładkę, on sam zaczął martwić się tym, że odkąd znalazł się w tym domu po prostu zaniedbał przyjaciół. To było... dołujące. Nawet bardzo.
-Julien...Wiesz, nie zrozum mnie źle, ale mógłbyś zostawić mnie samego? -nie spojrzał rozmówcy w oczy, patrzył przed siebie, dokładniej w jedną ze złotych róż na ścianie. -Odpocznij, widzę, że jesteś nie w sosie. Ja... ja w sumie chciałbym pobyć chwilę sam -co za ironia, a przecież tak na samotność narzekał... -Jak będziesz chciał pogadać to się skrzykniemy, zgoda? -uśmiechnął się blado. -Przecież w tym domu nie sposób się nie znaleźć.

-Jeśli sobie tego życzysz...-podniósł się i skierował do wyjścia. To właśnie lubił w kuzynie. Nie naciskał, tak jak zapewne robili by to inni. Przed wyjściem uśmiechnął się naturalnie do kuzyna.- Zgoda- wyszedł z pomieszczenie i skierował się w stronę swojego pokoju.
[z/t]

Uśmiechnął się na odchodne w stronę wychodzącego kuzyna. Gdy ten zaś wyszedł, poczekał chwilę, aż usłyszy oddalające się kroki. Gdy uznał, że jest Julien wystarczająco daleko odszedł, ze złością cisnął jednym z pustych kieliszków o ziemię. Szkło rozpadło się na drobne kawałeczki, tworząc na klonowych panelach swego rodzaju mozaikę w której odbijały się promienie słońca wpadającego przez okno. Odłamki mieniły się wszystkimi barwami tęczy, jednak to w ogóle nie podniosło Francuza na duchu. O ile w ogóle tak miało być.
Wstał i pustym wzrokiem jeszcze przez chwilę wpatrywał się w rozsypane szkło. Jakoś nie paliło mu się do tego, by posprzątać. To akurat może poczekać, nie jest teraz sprawą priorytetową. Jego spojrzenie mimowolnie powędrowało w kierunku okna. Pogoda była śliczna, aż zachęcała do wyjścia na podwórko. A kochający piękno Francis przecież by nie mógł takiej okazji przepuścić, prawda? Przez dłuższy czas patrzył w okno, zastanawiając się, czy na pewno dobrym wyjściem będzie swego rodzaju wycieczka na zewnątrz. Chciał być sam, a na podwórku przecież każdego można spotkać. Ale... kto nie ryzykuje, ten traci, nieprawdaż? Takie spędzenie czasu na świeżym powietrzu na pewno pomoże oczyścić myśli i się odstresować.