Aleja posągów

Klaudia miała serdecznie dość siedzenia na dworze, więc postanowiła się wybrać na przechadzkę, a ponieważ Łodzianka była bardzo ciekawską istotą, zaczęła poszukiwanie jakiegoś ciekawego miejsca. Tak o to trafiła do Alej Posągów, które ją bardzo zaintrygowały.
Z założonym kapturem na głowie dokładnie przyglądała się każdej postaci. Niektóre posągi napawały ją strachem, chodź nie wiedziała czemu. W końcu nie była strachliwą osobą, a przed nią stał tylko kawałek kamienia który nie mógł jej nic zrobić. Tak bynajmniej myślała Klaudia. Szczerze mówiąc nie chciała myśleć inaczej.
- Ciekawe czy te posągi przedstawiają jakiś danych ludzi… - powiedziała w zamyśleniu do siebie.
Kiedy obejrzała już kilka posągów zaczęła się zastanawiać czemu pomiędzy figurami nie ma żadnych zwierząt. Przecież zazwyczaj na takich alejkach były figury jakiś zwierząt.
Nie zaszła daleko, gdy znalazła coś co ją bardzo zaintrygowało. Dużą studnie przykrytą płytą. Bez większego namysłu pobiegła do niej. Jak się zdziwiła, gdy zobaczyła kłódkę.
- Co to ma do cholery znaczyć? – powiedziała do siebie zirytowana. – Po jaką cholerę jest to zamknięte? – pytała dalej siebie.

Przechadzał się właśnie w okolicach, Alei posągów, gdy nagle tchnęła go chęć odwiedzenia tego miejsca. Nie wiedział dlaczego, po prostu naszła go ochota na taką przechadzkę. Kiedy znalazł się już na miejscu popadł w zamyślenie.
"Tak wyrzeźbione... Musiały zająć ich twórcy mnóstwo czasu. Zdają się posiadać duszę, ale przecież... To tylko przedmioty.. Nie posiadają jej." - w tym momencie dopadły go nostalgiczne i dekadenckie przemyślenia na temat duszy, jakie nie godzą się komuś takiemu jak on. Egzorcyście nie wypada powątpiewać w takie rzeczy jak dusza. "Opętane..." - przemknęło mu przez myśl, ale odrzucił ją natychmiast i zbagatelizował jako coś w rodzaju "zboczenia zawodowego. Najwyraźniej wszędzie już doszukiwał się tego z czym zdarzało mu się miewać "przyjemność".
Jego rozważania przerwał czyjś głos. W odruchu rozejrzał się w poszukiwaniu dwóch osób, nie przyjmując zupełnie do wiadomości, że ktoś może rozmawiać na głos sam ze sobą. Zdziwił się, gdy nie zobaczył tego, czego oczekiwał.
Jego oczom ukazała się młoda dziewczyna stojąca nad studnią i wyglądająca na nieco podirytowaną. Podszedł bliżej, żeby zobaczyć o co chodzi i usłyszał:
-Co to ma do cholery znaczyć? Po jaką cholerę jest to zamknięte?
Spojrzał na nią lekko zaskoczony, ponieważ według niego kobiecie w żadnym wieku nie przystawało takie słownictwo. Po chwili jednak otrząsnął się i odezwał się:
-Witam, panienkę. Czemuż się tak, drogie dziecko, denerwujesz?

A ona stała nad tą studnią, zastanawiając się czyby nie spróbować zniszczyć kłódki. Chodź to by pewnie podchodziło pod dewastacje, ale licho wie czy za taką błahostkę by jej czegoś nie zrobili. Sama Klaudia za takie rzecz nie miała zamiaru ponosić kary. O nie…
Z jej rozmyślań oderwał ją czyjś głos. Błyskawicznie się przez to odwróciła, a kaptur spadł jej z głowy. Dziewczyna chwile przyglądała się mężczyźnie. Nie był za wysoki, ani jakoś bardzo umięśniony wyglądał tak na trzydzieści lat, może nieco więcej. Nie wyglądał na jakiegoś zrzędliwego dorosłego, zadawał się być przyjacielski. Klaudię ciekawiło czy jest z natury przyjacielski. Ogólnie z oczy dobrze mu patrzała, a przecież powiadają „Oczy to zwierciadła duszy”.
Pierwsze co ją zdziwiło, że została nazwana panienką, dawno jej tak nikt nie nazywał. Druga sprawom był fakt, że powiedziano o niej  dziecko… Sama Klaudia już  się uważała za dorosła, więc nie przepadała, gdy na nią mówiono dziecko, chodzi i tak mężczyzna postąpił słusznie i nie powiedział, że jest mała, gdyby tak powiedział Klaudia by się bardzo zdenerwowała, miała kompleks na punkcie swojego wzrostu.
- Dzień dobry – przywitała się przyglądając mu się dalej. Zastanawiała się chwilę nad jego pytaniem, czyżby znów mówiła do siebie? Owszem zdarzało się jej gadać samej do siebie, ale nie robiła tego świadomie. – No bo nie mogę zrozumieć po co ta studnia jest zamknięta.